Je zult maar een asielzoeker zijn
Je land is verscheurd door oorlog, je huis verwoest, je familie uit elkaar gerukt. Je hebt alles achtergelaten: je geboortegrond, je vrienden, je herinneringen. Wat resteert, is de hoop op veiligheid. De hoop op een plek waar je kinderen zonder angst kunnen slapen. En dan hoor je over Nederland dat het een land van vrijheid, tolerantie en mensenrechten is. Een land dat openstaat voor wie bescherming zoekt.
Maar eenmaal hier aangekomen, blijkt dat beeld een illusie. De woorden “vrijheid” en “tolerantie” zijn vervangen door wantrouwen en vijandigheid. Asielzoekers worden neergezet als profiteurs, als lastposten, als bedreiging. Mensen die alles zijn kwijtgeraakt, worden behandeld alsof ze zelf het probleem zijn. Ze voelen zich niet welkom, niet veilig...., zelfs niet in het land dat ze als hun redding zagen. En dat is wrang. Onmenselijk. En pijnlijk.
Stel dat de rollen omgedraaid waren. Stel dat er in Nederland oorlog uitbreekt waarbij alles en iedereen wordt vernietigd, en jij met je gezin niets anders kan dan vluchten naar België of Duitsland. Je klopt daar aan, uitgeput en bang, en je krijgt te horen: “Jullie zijn hier niet welkom. Jullie nemen onze huizen en banen af.” Hoe zou dat voelen? Zou je niet verlangen naar begrip, compassie, een beetje menselijkheid?
De oorzaak van dit alles ligt niet alleen bij de mensen die hun frustratie uiten, maar ook bij de politiek die die frustratie voedt. Politici zetten asielzoekers op de voorgrond in hun strijd om stemmen. Ze creëren een vals beeld van “voorrang” en “oneerlijkheid”, waardoor mensen tegenover elkaar komen te staan. De politiek zou moeten verbinden, maar kiest te vaak voor verdelen.
De woningnood, de zorgcrisis, het tekort aan betaalbare energie enzovoort..., dat zijn problemen die al jaren bestaan. Niet door asielzoekers, maar door falend beleid. En toch worden vluchtelingen telkens opnieuw aangewezen als zondebok. Zo ontstaat een tweedeling die niets oplost, maar alleen haat zaait.
We kunnen beter dan dit
Nederland heeft een geschiedenis van rechtvaardigheid, van openheid, van solidariteit. Laten we die waarden niet verkwanselen aan angst en wantrouwen.
Een asielzoeker is geen vijand, maar een mens. Een mens met een verhaal, met verdriet, met hoop. Als we dat niet meer kunnen zien, zijn we misschien zelf iets heel belangrijks kwijtgeraakt: onze menselijkheid.