De loonsverhoging als rookgordijn voor hoge prijzen
De politiek spreekt er graag vol trots over: de inkomens zijn gestegen. Ministers en Kamerleden benadrukken keer op keer dat Nederlanders er de laatste jaren “in koopkracht” op vooruit zijn gegaan. Maar wie in de supermarkt een pak pasta afrekent of de energierekening opent, weet dat dit verhaal niet klopt. Ja, de lonen zijn gestegen – maar die verhoging verdwijnt als sneeuw voor de zon tegenover de explosie van prijzen op vrijwel alle andere fronten.
Neem de boodschappen. Een mandje vol basisproducten kost vandaag de dag aanzienlijk meer dan een paar jaar geleden. Waar het eerst vooral de energieprijzen waren die door het dak gingen, zien we nu dat inflatie breed is doorgedrongen. Van brood tot groente, van kaas tot wasmiddel..., alles is duurder geworden. Een loonsverhoging van een paar procent per jaar weegt simpelweg niet op tegen prijsstijgingen die soms in de dubbele cijfers liggen.
Daarbovenop komen de belastingen en accijnzen. De overheid zegt dat zij de burger “ontziet”, maar ondertussen worden brandstof, alcohol en zelfs boodschappen indirect steeds zwaarder belast. Het zijn kosten die je niet kunt vermijden. Je moet wonen, je moet je huis verwarmen, je moet eten. En op al die basisbehoeften wordt stevig verdiend door zowel bedrijven als de staat.
Het argument dat “de lonen ook zijn gestegen” is daarom misleidend. Want wat heeft een loonsverhoging nog voor waarde als je energierekening met honderden euro’s per jaar stijgt? Als je gemeentelijke belastingen elk jaar omhoog gaan? Als je voor een volle boodschappentas ineens het dubbele betaalt? Dan blijft er geen vooruitgang over, maar slechts stilstand of zelfs achteruitgang.
De werkelijkheid is dat veel Nederlanders minder te besteden hebben, ondanks een hoger salaris. De loonsverhogingen zijn niets meer dan een rookgordijn waarachter de politiek de échte problemen probeert te verbergen: structureel hoge belastingen, doorgeschoten accijnzen en bedrijven die prijsstijgingen sneller doorberekenen dan ooit.
Het wordt tijd dat Den Haag ophoudt met juichen over loonsverhogingen en in plaats daarvan eerlijk erkent dat de koopkracht van de Nederlander onder druk staat. Want zolang de prijzen blijven stijgen en de overheid blijft meeliften via belastingen en accijnzen, is iedere loonsverhoging slechts een illusie van vooruitgang.