De sluipende normalisering van agressie
Nederland is altijd een land geweest van dialoog en compromissen. Onze kracht lag in het zoeken naar consensus, niet in geweld of intimidatie. Toch zien we een verontrustende trend: een groeiende aanwezigheid van agressie in het maatschappelijk debat...., en erger nog, onze bereidheid om ons eraan aan te passen.
Van woorden naar dreiging
Met de komst van groepen uit landen waar autoriteit vaak wordt afgedwongen met machtsvertoon en geweld, is er een nieuw soort spanning ontstaan in onze samenleving. Niet iedereen die migreert deelt die houding, maar we kunnen niet ontkennen dat er onder sommige nieuwkomers een cultuur van eer, machismo en conflictbeheersing door intimidatie aanwezig is.
Wat gebeurt er als deze mentaliteit botst met de Nederlandse gewoonte van overleg en vrijheid? Het antwoord zien we elke dag: leraren die zich niet meer durven uit te spreken, kunstenaars die hun werk aanpassen, politici die beveiligd worden. Niet omdat de meerderheid dat wil, maar omdat een kleine groep bereid is geweld of dreiging in te zetten om hun zin te krijgen.
Het probleem is niet religie, maar cultuur
Dit gaat niet puur om islam, maar om culturen waarin geweld als acceptabel middel geldt. Waar “respect” niet wordt verdiend door argumenten, maar door angst. Nederland, dat eeuwenlang het vrije woord hooghield, buigt nu uit angst voor de consequenties. We zien het in zelfcensuur, in het afgelasten van tentoonstellingen, in het vermijden van kritische discussies over religie.
En die aanpassing? Die gaat langzaam, bijna onzichtbaar. Eerst een toon aanpassen. Dan een onderwerp schrappen. Dan een wet niet handhaven “om escalatie te voorkomen”.
De ironie van tolerantie
We zijn zo tolerant geworden dat we intolerantie accepteren. We noemen het “respect” voor andere culturen, maar in feite is het capitulatie voor dreiging. Het gevolg? Onze eigen vrijheden kalven af, zonder dat er een wet verandert...., simpelweg door angst.
Durven we nog pal te staan?
De kernvraag is simpel: willen we een samenleving waarin het recht van de sterkste wint? Of blijven we vasthouden aan onze waarden van vrijheid en gelijkheid? Dat vraagt lef van politici, van rechters, van burgers. Het vraagt dat we agressie niet belonen, maar bestrijden. Want wie toegeeft aan dreiging, haalt nog meer dreiging binnen. En wie denkt dat dit vanzelf stopt, onderschat de dynamiek van macht. De vrijheid die we nu opgeven uit angst, krijgen we nooit meer terug.
Nederland moet weer stevig in zijn schoenen staan. Niet met dezelfde agressie, maar met duidelijke grenzen: in ons land geldt de wet, niet de dreiging. Respect is welkom. Geweld niet....., Punt.