Waarom doen we dit eigenlijk allemaal?
Stel jezelf eens deze vraag: Waarom zou ik me druk maken over van alles en nog wat, als ik toch doodga? Het klinkt misschien als een puberale uitvlucht of een midlifecrisis-inzinking, maar het is een fundamentele vraag die ieder mens zichzelf minstens één keer in zijn leven zou moeten stellen. En het eerlijke antwoord is niet zo simpel.
We jagen allemaal iets na. Een carrière. Een huis. Een mooi lichaam. Een Instagramwaardig leven. We stressen, plannen, sparen, vechten, vergelijken, en offeren tijd en rust op voor dingen waarvan we vaak niet eens meer weten waarom we ze willen. En aan het eind van het verhaal… verdwijnen we. Klaar. Niks meer. Geen applaus, geen replay.
Toch denderen we door. We doen alsof het leven een wedstrijd is en de hoofdprijs eeuwige waardering, veiligheid of succes. Maar de dood kent geen LinkedIn. En het graf maakt geen onderscheid tussen iemand die elke dag 60 uur werkte en iemand die gewoon tevreden was met genoeg. Waarom zijn we dan zo druk met méér, beter, sneller?
Neem geld, bijvoorbeeld. Velen sparen jarenlang als een soort levensverzekering tegen onzekerheid. Begrijpelijk. Maar er zijn er ook genoeg die jarenlang elk dubbeltje omdraaien, elk risico vermijden, hun dromen inruilen voor zekerheid om uiteindelijk met een goedgevulde spaarrekening te sterven zonder echt geleefd te hebben. Wat heb je dan eigenlijk gewonnen?
Of ambitie. De drang om te presteren, te groeien, "impact" te maken. Ook dat lijkt zinnig. Maar als je jezelf kapotwerkt voor een functie die je nauwelijks voldoening geeft, puur om iets te zijn in plaats van iemand te zijn, heb je dan niet gewoon je tijd ingeruild voor applaus dat na een paar jaar weer dooft?
Het punt is niet dat niets ertoe doet. Het punt is dat we zelden stilstaan bij wat ertoe doet, voor onszelf. In plaats van automatisch het druk-zijn, het vechten en het najagen als de norm te zien, zouden we vaker moeten vragen: Is dit het waard? Of doe ik dit omdat het moet, hoort, of omdat iedereen het doet?
Misschien zouden we juist meer moeten leven met het besef dat het eindig is. Niet om in nihilisme te vervallen, maar om prioriteiten helder te krijgen. Om vaker nee te zeggen tegen onnodige stress, sociale verwachtingen, en het idee dat je altijd maar moet verbeteren. En om ja te zeggen tegen eenvoud, rust, plezier, betekenisvolle relaties en het lef om je leven te leiden zoals jij dat wilt.
Want één ding is zeker...., je gaat dood. En juist daarom is het zonde om je leven te verspillen aan dingen waar hoofdzakelijk alleen een nader profijt van heeft. Wie weet, misschien is het ware succes wel gewoon: tevreden zijn...., nu al.