Hoe burgers weer het slachtoffer zijn van machtswellust
Sinds de aanval van Hamas op 7 oktober 2023 voert Israël, onder leiding van premier Benjamin Netanyahu, een militaire campagne in de Gazastrook die elke grens van proportioneel geweld lijkt te hebben overschreden. Wat begon als een militaire reactie, is inmiddels uitgegroeid tot een humanitaire ramp van historische proporties. En het meest pijnlijke? De wereld kijkt toe. Machteloos, of misschien erger: willens en wetens zwijgend.
Honger als wapen
In Gaza worden mensen niet alleen gedood door bommen. Ze sterven ook van honger. Meermaals heeft Israël hulptransporten geblokkeerd, konvooien beschoten of humanitaire hulp onder voorwaarden gesteld die praktisch onmogelijk zijn. Kinderen sterven door uitdroging en ondervoeding. Mannen en vrouwen worden neergeschoten terwijl ze proberen meel of blikjes voedsel uit de lucht gedropte hulppakketten te verzamelen. En toch blijft premier Netanyahu beweren dat het “niet de bedoeling” is om burgers te treffen. Maar als hongersnood, grootschalige vernietiging van ziekenhuizen en het doden van hulpverleners niet tot beleidsverandering leidt, dan is de vraag gerechtvaardigd: wanneer is het dan wél de bedoeling?
De verantwoordelijkheid van leiders
Wat zegt het over een leider die herhaaldelijk geconfronteerd wordt met de gevolgen van zijn beleid, en toch weigert bij te sturen? Netanyahu lijkt vastbesloten door te gaan op een pad dat niet alleen Gaza verwoest, maar ook de morele geloofwaardigheid van Israël op het wereldtoneel. Het recht op zelfverdediging is geen vrijbrief voor collectieve bestraffing. De lijn tussen verdediging en wraak is allang overschreden.
De stilte van de wereld
Minstens zo schrijnend is de reactie van de internationale gemeenschap. Of beter gezegd: het uitblijven daarvan. Terwijl de beelden van stervende kinderen en uitgebrande ziekenhuizen wereldwijd te zien zijn, blijven sancties uit, blijven wapenleveringen doorgaan en blijft het taalgebruik voorzichtig. Waar landen als Rusland worden aangeklaagd voor oorlogsmisdaden, lijkt Israël keer op keer te kunnen rekenen op een uitzonderingspositie. Waarom? Omdat geopolitieke belangen zwaarder lijken te wegen dan mensenlevens.
Een selectieve morele verontwaardiging
De dubbele moraal is pijnlijk zichtbaar. Poetin bombardeert burgerdoelen in Oekraïne en wordt internationaal veroordeeld. Terecht. Maar wanneer Netanyahu vergelijkbare tactieken toepast in Gaza, worden termen als ‘oorlogsmisdaden’ omzeild en spreekt men liever over “complexiteit”. De internationale rechtsorde wordt zo niet gehandhaafd, maar ondergraven.
Dit gaat over meer dan Israël en Palestina
We kunnen deze oorlog niet meer alleen zien als een conflict tussen twee volkeren. Het is de ultieme test voor de wereldorde. Zijn we werkelijk in staat om op te komen voor universele mensenrechten? Of geldt onze verontwaardiging alleen daar waar het ons goed uitkomt? Want als honger, massamoord en de vernietiging van complete gemeenschappen geen rode lijn zijn, wat dan wel?
Tot slot
Wat zich in Gaza afspeelt, is niet slechts een “tragisch gevolg” van oorlog. Het is een bewuste keuze. En wie toekijkt zonder in te grijpen, maakt zich medeverantwoordelijk. De geschiedenis zal ons niet alleen herinneren aan wat Netanyahu heeft gedaan, maar ook aan wie hem liet begaan.